Zabiegi chirurgii estetycznej nie mają celu leczniczego, dokonywane są w celu usunięcia mankamentów urody lub w celu polepszenia wyglądu zewnętrznego. W orzecznictwie przesłanki ich stosowania są bardziej rygorystyczne: odpowiednie kwalifikacje lekarza; „poinformowana” zgoda pacjenta, który musi wiedzieć o całkowitym ryzyku możliwym do przewidzenia, w tym o wszelkich powikłaniach, nawet rzadko występujących, i ryzyku szczególnym; oraz przeciętne ryzyko zabiegu, tzn. takie, które nie grozi pacjentowi utratą życia lub ciężkimi następstwami dla jego zdrowia. Gdy chodzi o ryzyko ponadprzeciętne, zbyt wielkie w stosunku do zamierzonych korzyści, to lekarz nie powinien podejmować się zabiegu. Wówczas nawet zgoda pacjenta może nie zwolnić lekarza od odpowiedzialności. Poza personelem medycznym odpowiedzialność może ponieść producent materiałów medycznych służących przy operacji, takich jak implanty, endoprotez, różne substancji, które nie spełniają standardów bezpieczeństwa, mają wady konstrukcyjne czy produkcyjne, zawierają szkodliwe czy chorobotwórcze składniki.
W powyższej materii wypowiedział się Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 1980 roku, w którym wskazał, że wymaganie zgody pacjenta na podjęcie zabiegu operacyjnego wyłącznie dla celów estetycznych (polepszenia wyglądu zewnętrznego) jest zachowane tylko wtedy, gdy zostanie on uprzednio dostatecznie poinformowany także o szczególnych - czyli wszelkich mniej lub bardziej możliwych do przewidzenia - skutkach interwencji, niestwarzającej dla niego ryzyka wyższego od przeciętnego.
W związku z rozwojem rynku medycyny estetycznej z podobnymi sprawami nasza kancelaria spotyka się coraz więcej. Konkretne pytania prosimy kierować drogą mailową lub w biurach Kancelarii Radcy Prawnego Radosław Gąsior.